Znowu to robisz

Zamknięta w świecie
jak w zbyt ciasnym kubeczku
niesłodzony budyń.
Rzucasz we mnie cukrem
i mieszasz łyżeczką
w prawo, lewo, szybciej, wolniej.
Czekasz...
aż się roztopię,
rozleję po ściankach kubka,
wycieknę na stolik...
wtedy Ty
ściereczką
zetrzesz mnie i wrzucisz do kosza.

Nie jestem już budyniem, ani inną zawiesiną.Zamieniłam kubek na nieograniczoną przestrzeń i dobrze mi tu...

autor

kolorowa111

Napisany: 2009-07-06 Dodano: 2010-08-14 12:15:34

Ten wiersz przeczytano 634 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie