Znużenie
Czym jesteś nieznane,
co płomień w mym sercu rozniecasz?
Wydajesz się dziwnie znajome,
lecz dawno już zapomniane.
Burzysz spokój umysłu,
rozgrzewasz ciało dotykiem,
karmisz nieczystą myślą
lęgnąc się pośród zmysłów.
. . .
Skończ proszę tę gre.
Pozostaw mnie moim zmorom.
Nie mam już siły by walczyć
i kochać także mi źle...
autor
Borgiasz
Dodano: 2005-06-11 17:32:41
Ten wiersz przeczytano 718 razy
Oddanych głosów: 8
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (0)
Jeszcze nie skomentowano tego wiersza.