Zobojętnienie
Kolorami jesieni
rozlała się tęsknota,
samotność zagościła
w zagubionych wspomnieniach.
Pęknięta struna życia
drży rozdartym pragnieniem,
słowa szeptane nocą
nie chcą nigdy powracać.
Indyferencja przyszła
jak intruz, nieproszona,
krzycząca cisza niesie
echo łkającego dżdżu.
Komentarze (81)
ale nie zapominaj że po największej burzy słońce
zawsze wyjrzy
...smutek i melancholia zawsze chodza w parze
dobrej nocy :))
Samotność to niestety nieodłączny element naszego
życia.
Pozdrawiam serdecznie.
Smutny życiowy przekaz.
Niestety, samotność nigdy nie będzie naszym
sprzymierzeńcem.
Pozdrawiam:)
Marek
Tęsknota zawsze jest smutna. Dotknij miłość, zatrzymaj
wiatr, ukołysz niebo, czy potrafisz.
Będziemy przysypiać, aż latem uśniemy,
była wiosna czy lato, w jesieni spytamy?
Pozdrawiam Teresko wszystko w wierszu ujęłaś
i to tylko w trzech krótkich strofach.
smutek opisany czymś więcej niż tylko słowem
pozdrawiam :)
piękny, melancholijny wiersz...cóż, smutny:)
pozdrawiam serdecznie
smutek przysiadł i melancholią powiało a tu wiosna
tak kolorowo i jakoś radośniej uśmiechnij się:-)
Piękny, bardzo mi się podoba...Miłego dnia:)
tęsknota ma odcień jesieni
smutny lecz ładny:)
Smutny wiersz.
fajnie napisałaś, że tęsknota ma kolory jesieni.
bardzo to ładne.
pozdrawiam Tereso :)
bardzo dobry wiersz, za pomocą odpowiednio dobranych
metafor sprawiasz bolesny nastrój a czytelnik czuje
wiersza przekaz, serdeczości Tereńko :)
pięknie o tęsknocie, która jest wpisana w nasze życie
pozdrawiam :)