Zwane życiem

Wśród kwiatów bzu bez woni,
w morza prawd srebrnej toni
odpłynął statek nadziei,
a smutek się schował w topieli.
Przeczucie mi kapitanem,
Samotność mi przewodnikiem.
Wspomnienia na kształt motyli
nektarem żywią się śmiechu.
Spadła łza słona na skrzydło
Pazia królowej o zmierzchu.
Zostały kręgi na wodzie.
Zostały ślady w przyrodzie.
Zostały myśli w naturze.
Na szklanej mieszczą się górze.
Miota się zawierucha.
Trwałość człowieka jest krucha.
Przyjdzie i po mnie w dzień sądny.
Nie chce być nigdy przesądny,
lecz chyba czasem jednak,
warto nastawić zegarek
aby nie przespać snu,
gdy wieńczy skroń tęczy wianek.

autor

ilianna

Napisany: 2013-12-10 Dodano: 2013-12-10 19:46:55

Ten wiersz przeczytano 555 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie