ZWYKŁA MIŁOŚĆ

ZWYKŁA MIŁOŚĆ

często z zazdrości krzyczysz bardzo głośno
że ja nie kocham tak mówić nieładnie...
zapytałeś gwiazd o to zmrużyły światło
i patrz zaśmiały się a księżyc puścił oko

pobiegłeś więc do wróżki karty stawiać
blondynkę długonogą zaproponowała może racja
wyszedłeś na ulicę och wielka okazja wpadła
zabrała ci portfel z kartami pech nogę podkłada

uczucie płacze narzeka sen zabiera życie traci
gdy nieustannie wiatru niezgody szuka
błaga opanuj bez poniżania twojego altruizmu
abyś przyszedł sam z rozumem i potrzeby serca

bo twoje zdanie męskie warte jest więcej
niż wszystkie największe skarby świata
odrzucony gniew małostkowy i czułe przytulenie
chwilo trwaj zachwycona w subtelnym dźwięku

pogadać oddać swój żal szczerze i serdecznie
miłości co ściele szczęście a zniszczyć chcemy
a jest szczytem marzeń wyniosłym losu człowieka
piękno przetykane często tęsknotą bolesną

dajmy jej oddech wtedy rozwinie wilgotne płatki
jak czerwone usta stworzone do pocałunku
i zmysłami zawiruje na tęczowej karuzeli
aby tchu nie brakło na zwyczajny trudny dzień

bo i tak wobec jej mocy bezbronni jak dzieci

Łódź,07.10.2008 r. ula2ula

autor

ula2ula

Dodano: 2008-10-07 02:21:32

Ten wiersz przeczytano 1040 razy

Oddanych głosów: 30

Rodzaj Biały Klimat Optymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie