Z życia starego człowieka

Stał pokornie w nadziei, ze bliscy
obdarują go chlebem lub groszem,
był już stary i zbędny dla wszystkich,
głód odbierał już siły po trosze.

Wzrok wstydliwie wdeptywał się w chodnik.,
tyle lat żył miłością dla innych,
ktoś tam rzucił, pijaku ty podły,
nie chciał mówić, że wcale niewinny.

Płaszcz miał lichy i buty już zdarte,
więc szacunku powszechnie nie wzbudzał,
może tutaj zastanie mnie ranek,
nie doczekam już chyba do jutra.

Tak niewiele mu było potrzeba,
ciepły kącik i szklanka herbaty,
może to jest ta droga do nieba,
bo zbyt dużo to było dla taty.

Ludzie biegli, mijali go wzrokiem
pierwsza gwiazda mrugnęła na niebie,
problem starca schowali na potem,
ktoś na pewno go z biedy wygrzebie.

Nagle poczuł przyjazne spojrzenie,
pukiel włosów też siwych jak jego,
nic wszak nie mam, lecz proszę do siebie,
bo te mrozy tu pana pogrzebią.

Kromka chleba na niego już czeka,
połamana troskliwie na dwoje,
ile w człeku jest czasem człowieka,
tylko życie zna na to odpowiedź.

autor

magda*

Napisany: 2013-01-26 Dodano: 2013-01-26 09:28:37

Ten wiersz przeczytano 2899 razy

Oddanych głosów: 26

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie