Życie rozbudzone szeptem.

Otwieram oczy..
Żyję..
Za oknem nadal słychać szum wiatru..
Żyję..
Głos Mamy, choć bezgłośny - wciąż ten sam głos dzieciństwa..
Żyję..
I moi Ukochani - ich Strach w oczach zaczerwienionych łzami oczekiwania,
ukojony uśmiechem i promieniem słońca na mej twarzy..
Żyję..
I ból.. niezmienny choć coraz wyraźniejszy.. Nieludzki.. Zbudzony nagle.. Potworny..
Ale to nie jest ważne.. Najważniejsze nie jest już tak ważne, jak wczoraj..
Dziś widzę odwrotnie - od dziś nieważne jest najważniejsze..
Od dziś szept jest wołaniem,
A wołanie ciszą..
Bo żyję!
Żyję!

autor

Miste

Dodano: 2006-10-30 10:52:34

Ten wiersz przeczytano 427 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Nieregularny Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie