Życiowa porażka

Śmierć pogrywa skromnie na pianinie,
słysząc jej nuty i widząc jej suche spojrzenie,
siedzę wskroś góry,
której dawno zapomniano jak ma na imię.
Nie tak dawno zastępy i szeregi,
dziś kompanie i dywizje.
Cieszę sie bezwstydnie patrząc co robię,
patrzę przez szkło przepięknych zdobionych nici.
Każdy z nas był kiedyś powstał by żyć w niezapomnianej bajce.
Legendarne smoki i demony krąża wokół pustej trumny.
Moi bracia i siostry już gotowi przyjąć ten ból,
ja wstaję podążam na srebno-siwym koniu,
który wywlecze mnie na wyżyny nieograniętej pokusy.
Zawsze chciałem dorastać wolny od trosk dnia powszedniego.
Wiele złego czyha za rogiem,
patrząc w lustro,
widzę jak zmienia się ten człowiek uśmiechający się do mnie każdego ranka.
Z zazdrością wspominam chwiejnym krokiem chwile, które zaparły we mnie dech w piersiach.
Wiem, że może je przywrócić do życia,
lecz to nie będzie godne z prawdą,
którą nauczano mnie od tak dawna.
Posuń się kostucho, zagrajmy od nowa...

autor

Beloghtar

Dodano: 2007-03-03 18:52:35

Ten wiersz przeczytano 576 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie