Żywot człowieka idealnego

Jak zwykły liść co rdzą,
od starości się pokrył
i na zieloną jeszcze trawę
się ułożył, tak smutek
młody kwiat mój okrył.

Wszystkie uczucia w kolorze
rdzawej zieleni, nim wiosna
wiatrem liście odganiając,
nie przyjdzie, pozostanę
w ciszy, niczym ludzie niemi.

Chodź burze srogą, powódź
śniegu studzącego przeżyłem,
słońcem z pośród chmur po
czasie się oświetliłem.

Zakwitłem, słodkością się
wypełniłem, tyle bólu przeżyłem,
A później znów bez wody byłem...

...Spełnieni Ci, co szczęście ze smutkiem dzielą...

autor

DaT_czysław

Napisany: 2005-08-14 Dodano: 2005-08-16 12:28:21

Ten wiersz przeczytano 573 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie