6.11

Zderzenie początku z końcem to jak przemiana romantycznego bohatera, jak właśnie zauważyłem

Ból, błahość, bunt, bezmiar.
Czy ktoś zdoła odczytać tą eufonię?
Oto bez potu pracy zalewającego skronie
Człowiek próżny do głosu dochodzi
I w nicość swego ego krzyczy jak wiatr na falochronie.

Bo choć Stwórca strażnikiem wiecznej jest sielanki,
Klucz nam zostawił do jej końca, bez litości
Dla tych, którym u stóp padają jak odstrzelone mądrości
I w swym przesycie pod żądzą, nie sercem, się uginają.
Ciekawość nie kompan, nie sługa, a zabójca radości.

Lepsze wrogiem dobrego – mawiali od wieków,
Jak się nie zgodzić, gdy mając już krocie
Pod szyldem wolności ku własnej ochocie
Niszczymy i niszczyć chcemy, budować zamki na piasku
Uczuciami, by z falą znów rozmyły się w błocie.

Gdy rozum śpi, niech serce głos zabierze,
Bo to hymn do łez radości z losu mego,
Bo choć chce się poznać wszystko z życia tego,
Jak w haute couture wprost na mnie skrojony
Nie topos tułaczki, a żywot człowieka poczciwego.

autor

Karol_Z

Napisany: 2006-11-06 Dodano: 2008-03-26 13:30:04

Ten wiersz przeczytano 769 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie