Alleluja

Alleluja
Gniecione gwiazdy w rączkach dzieciątka,
co pozrywało choinkowe ozdoby.
Betlejem jest daleko,
wyruszamy na osiołku, tak jak święta rodzina,
przez śnieg i pustynny piach,
prowadzi nas niepohamowany duch.
Zapuszkowane ryby na drogę,
serce z piernika dla uczuć.
Powietrze osoli nam skrzela,
ślina ziemie, zmieni w bagno,
wyrocznie usmażą się w saunie.
Ruszylismy budzić sumienia.
Przez pigułki wczesnoporonne, rośnie nam nowa glowa,
rytmicznie uderza w bęben,
gęsiom karmionym przez rure, nie jest już wszysko jedno.
Ulice sodomy wrzą,
ludzie tańczą, zrywają ubrania, są gotowi,
nadchodzą prarodzice będą ćwiartować.
Migotają, motyli, aksamitne ciała,
skrzydełka trzepoczą,
opalone buziunie,
orgie kolorów, bez oddechu,
popatrz, przez pawie oczko,
jest tak cudownie,
mięso traci popęd, w rzeźni pełnej neonów,
szczęście mamy tu, płody tam.
Guru z góry zamyka motyle w ukwieconym akwarium,
nocą zasypia w kasynie.
Śmierć wokół nas i w nas, mord na karuzeli co wicznie się kręci,
płody gadają,
a betlejemska gwiazda, ciągle nas zwodzi.
Alleluja

autor

pro-gnostyk

Dodano: 2010-09-03 14:24:47

Ten wiersz przeczytano 838 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Pesymistyczny Tematyka Społeczeństwo

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie