Anioł spokoju

wieczorną porą wracam zmęczony
delikatnie wiatr kołysze lasami
przydrożne lampy oświetlają drogę
widać kulawe odbicie cienia

zmęczony praca spocząłem wygodnie
zaparzona kawa budzi zmysły
drżąca dłoń sięga papierosa
niepewnym wzrokiem wypatruje człowieka

słabe światło wyłania zjawę
resztkami mocy utrzymuje równowagę
chwiejnym kulawym krokiem podąża
naciskając klamkę ostrożnie przycupnął

słychać trzask pękających talerzy
ostatni wdech dymiącego papierosa
za chwalę wracam wypić kawę
spłynęły krople gorzkiego smutku

kosztem nerwów zapanował spokój
załzawiony roztrzęsiony ponownie wróciłem
nieuchronnie zegar północ wybił
sumienie karze surową rózgą

zmęczone walką ciało spoczęło
powieki niczym kurtyna zapadły
ukojenie cierpienia jakże wyczekiwane
kolejna rysa szklanej duszy

autor

rafali888

Napisany: 2006-12-09 Dodano: 2006-12-09 00:02:05

Ten wiersz przeczytano 735 razy

Oddanych głosów: 21

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie