Armata i mucha

Był poranek, pan generał
z łóżka wstał i się ubierał,
uczuł głód, gdyż w dziennym planie
właśnie spożyć miał śniadanie.

Do sypialni nagle wpada
żona, ciut na twarzy blada.
Głosem pełnym słów goryczy,
tam jest mucha, w spazmach krzyczy!

Lata, bzyczy jak zajadła,
przed chwileczką na tort siadła.
O sufit też zahaczyła
i tam kleksa zostawiła.

Odprawiała dzikie tańce
na miskach i filiżance.
Na chleb wlazła jak na grzędę.
Ja jeść tego już nie będę!

Upoluj ją szybko, proszę.
Wiesz że much ja wręcz nie znoszę.
Wyobraźnia wszak jest mała
na czym ona dziś siedziała.

Cała służba wciąż się głowi.
Może był to placek krowi.
Nie, ja chyba oszaleję,
lub upadnę i zemdleję.

Generał dłoń w dłoń zaciera.
Wołajcie tu bombardiera!
Kilku bierze niech z czeladzi
i armatę przyprowadzi!

Przybył wojak w pełnej gali,
wycelował i odpalił.
Dziurawa trzeszczy powała.
Mucha lata jak latała.

Napatoczył się, nikt inny
poeta, co zwą go gminny.
Z miną mądrą niesłychanie
sprawy znalazł rozwiązanie.

Gazetę wziął i bez złości,
gdyż w niej były wiadomości
zwinął w rulon, gra muzyka,
strzelił w łeb i nikt nie bzyka.

Morał w wierszu tkwi jak skała.
Mucha to nie cel dla działa.
Przysłowie wszak głosi stare.
Stosuj siłę, lecz z umiarem.

Na gazetę nie ma chwata.
Celniejsza jest niż armata.
Załatwisz nią bez ryzyka
muchę, nawet polityka.

autor

Gminny Poeta

Napisany: 2024-01-24 Dodano: 2024-01-24 13:05:48

Ten wiersz przeczytano 859 razy

Oddanych głosów: 17

Rodzaj Rymowany Klimat Wesoły Tematyka Na dzień dobry

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie