Autodestrukcja

"I ciągle tkwię w tej wieży bez dna..."

Mój świat wstrzymał oddech
Zatrzęsła się w posadach
wieża mojej melancholi

Runął mur obojętności
Uczucia wychodzą na światło
jak robactwo z otchłani

Cały ból gromadzony przez lata
krzyczy o pomstę do nieba
A niebo milczy...

Chciałam być kobietą
Chciałam kierować swoim losem
Chciałam kochać i żyć

Tkwię w tej pustce bez dna
Nie mam szans ani perspektyw
Ani jednej iskry nadziei

Tylko ja jestem winna
Grzechem mym uczuciowość ma
prowadząca mnie wciąż do nowej autodestrukcji

autor

DIAGRA

Napisany: 2006-08-12 Dodano: 2006-08-16 11:11:58

Ten wiersz przeczytano 611 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Bez rymów Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie