Bastion zabłąkanych dusz

Z krainy wolności – krętymi schodami
szła z ufnością Nimfa budując ołtarze.
Na szczycie zamczysko z okien witrażami
a wewnątrz złośliwe, czarnoksięskie twarze.

Skrzypi stara poręcz i spróchniałe deski
szmaragdowy potwór rozkłada pazury.
I sypie pod nogi kłujące pinezki
Szlifuje na połysk zardzewiałe rury.

W piwnicach zamczyska wegetują beczki
fałszywa madera w nocy spać nie może.
Mamidło kluczykiem otwiera klameczki
zalewa robaka w miłosnym ferworze.

Głupiutkie laleczki werbuje do sekty
czaruje stokrotki na pustym ugorze.
Tratuje kołami rozpędzonej Vectry
Przylaszczki, krokusy w nadziei kolorze.

Nie każdy ma w głowie szalonego opla
i omija miejsca gdzie grasują szczury.
Trucizny starczyła tylko mała kropla
aby znikł na zawsze koloryt purpury.

Łaszą się ogary w nieprzyjaznych progach
wnika zieleń oczu w tajemnicze teczki.
W owczej skórze drzemie brudny but w ostrogach
podstęp wilkołaka – przykrywką dziateczki.

autor

Sabrina

Napisany: 2006-02-06 Dodano: 2007-04-22 19:30:46

Ten wiersz przeczytano 655 razy

Oddanych głosów: 20

Rodzaj Sylabiczny Klimat Smutny Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie