Bezpański pies

przytul mą duszę utęsknioną
bom zmęczony już
zmarznięty...
wciąż błąkam się
gdzieś między dniem, a nocą
schronienia szukając
jak bezpański pies
zimową porą

przygarnij mnie do swego ogrodu
tak zwyczajnie...
mą pustkę zapomnianą
obecnością zapełń
usta pocałunkiem osłodź
niech już nigdy soli nie zaznają
potrzeba mi Twych ramion promieni
poranków... z palcami we włosach

pojaw się wreszcie w moim życiu
sen o miłości spełnij
będę Ci Słońcem, wiatrem i uśmiechem
w Tobie nadzieja
w Tobie ukojenie

dla tej Jedynej gdzieś na Ziemi...

autor

mały_książe

Napisany: 2006-10-26 Dodano: 2006-10-26 18:44:15

Ten wiersz przeczytano 523 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie