Brzemię istnienia

Chciałoby się świata nieskalanego,
Pokrytego całkowicie śnieżną wykładziną,
Pod którą ukryłoby się wszelkie skazy i błędy,
Żyjąc w końcu swobodnie i w pełni.

Świat ten tak pięknie skrzyłby się w słońcu,
Czułoby się, jakby chodziło się po morzu diamentów.
Lekko mroźny wiatr orzeźwiałby umysły,
A biel w połączeniu z błękitem uspokajała serca.

Jednakże śnieg jak wiatr jest ulotny
I w nieodpowiednich warunkach znika,
Ukazując znajdujące się pod powierzchnią błoto,
Które potem znaczy podeszwy butów,
Naznaczając nas i zostawiając za nami
Ścieżkę naszych własnych brudów.

Marzeniem byłoby ukryć zło pod śnieżnym puchem,
Deptać je raz po raz i mieszać z błotem,
By w ten sposób oczyścić się z grzechów i błędów
I kroczyć ścieżką czystą, w drodze ku dobru.

Jednakże nie dane nam jest to uczynić
Wciąż własny krzyż przyszło nam na plecach nosić
W nadziei, że uzyskane doświadczenia
Będą zapłatą za te wszystkie przebyte cierpienia.

Warto jest wyciągać z nich wnioski,
Rozumieć wagę i sens tego brzemienia
By na końcu swojej ziemskiej drogi
Wydostać się spod niego
zamiast zostać na nim powieszonym.

autor

księżycowa_królowa

Napisany: 2024-02-09 Dodano: 2024-03-06 19:08:24

Ten wiersz przeczytano 174 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie