By nie zapomnieć

Mojemu synowi Piotrowi

Ledwo czas dał się zamknąć w jednej chwili,
ledwo co pierwszych słów żeśmy ciebie nauczyli,
jeszcze w oczach mamy obraz twojej niewinności,
jeszcze nie wygasła w nas pamięć dzięcięcej miłości...

Tyle modlitw za tobą przed Bogiem złożonych,
tyle nocy bezsilnych, chorobą zmęczonych
co zniknęły jak koszmar, sen niezapraszany
przez radosny twój uśmiech ponownie przegnany.

Nie pamiętasz już bajek w półśnie chwytanych,
prób odpowiedzi na setki pytań przez ciebie zadanych
- choć płoche ciałko nie doścignęło jeszcze dorosłości,
a oczy nie potrafiły skryć blasku dumnej mądrości.

Urosłeś, wyrwałeś mi siebie w matczynym smutku,
od pierwszych podpartych kroków zmierzałeś powolutku
by mogła stać się kolej rzeczy, której nie czekałam
- a tyle barw świata jeszcze ci nie pokazałam...

Jutro - zbyt szybkie, będzie już tylko twoją własnością,
dostałeś fundament scementowany rodzicielską miłością
i chociaż sam budujesz drogę własnego istnienia
wiedz: nasz Dom jest kluczem powrotu w dziecięce marzenia.

autor

Scorpio

Napisany: 2006-09-24 Dodano: 2007-02-04 14:32:38

Ten wiersz przeczytano 552 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie