Człowiek - zagadka

Tu tu człowiek-zagadka,
stanąwszy na ostrzu dwuwymiarowego wzniesienia,
chwieje się...

Dygoce jak róża wiatrów
antyastrologicznej krainy,
gdzie nikt nie spogląda na znaki
dane od Matki...

"A przecież ja ten domek widziałem!"
- krzyknęło dziecko
wciągane w gwar uliczny
przez idiotycznie beztroskie
matczyne ręce
nie-matki...

Bo kto wytłumaczy smarkaczowi
prawdy o obiektach dwuwymiarowych,
ujrzanych tylko z pewnego kątów zakresu,
które ogarnęło bezcelowo,
więc błędnie,
rzucone malcze spojrzenie...

Bo kto z bezimiennych roji
pszczół, o nadaremnie posklejanych skrzydłach
przez maź niepamięci cywilizacyjnej,
odpowiedź tajemnicy człowieczej jednostki przypisze,
gdy ów cień nieodgadnion
być może opus magnym
anihilacji swej vis vitalis przeżywa...

autor

Sigul

Dodano: 2006-08-09 12:07:25

Ten wiersz przeczytano 506 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Nieregularny Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie