Dusza

Wrota świątyni otworzyły się
W nienaturalnie boskim czasie
Powietrze przepełniło się Śmiercią.
Spojrzałem w stronę wrót
Niewidzialnie sina ręka
Przywoływała mnie.

Zrozumiałem
Musiałem dopełnić swego przeznaczenia.
Zrobić to dla istnienia.

Spojrzałem pożegnalnym wzrokiem
W stronę Ołtarza, gdzie składano
Całopaleniową ofiarę.

[Wzrok miałeś przepełniony dumą, natchnieniem zdobytym na Pustyni. Czułeś się jak bohater idący ratować świat przed klęską. Miałeś w oczach zwycięstwo.]

Wyszedłem, a Ona zatrzasnęła drzwi,
Tak że żadne dźwięki nie dostawały się do środka,
Ani nie wydostawały się stamtąd.
Wszystko było białe. Biała przestrzeń.
Nie było nic.
Tylko świątynia.
Coś było w środku.
Coś, po co Śmierć udała się
W swoją nienaturalną podróż.

To Moja Dusza…

Nie mogłem ruszyć się z miejsca.
Śmierć już przykrywała Świątynię czarną peleryną.
Czułem ból.
Traciłem coś cennego.

Szydercze śmiechy…

Wrota otworzyły się.
Stanął w nich Szaman
Wódz plemienia.
Śmierć wystraszona skuliła się jak
Pies który dostał kijem po żebrach.

Podszedł do Niej,
Narysował nad Nią kruczym piórem starożytne kształty
I Śmierć odeszła.
Wzrok miała przerażony.

Szaman podszedł, a nasze dusze połączyły się.
Odtąd zrozumiałem Śmierć, poznałem Ją
A wrota świątyni zatrzasnęły się na wieki.

Wciąż walczę...

autor

Morrison

Dodano: 2005-12-30 00:03:23

Ten wiersz przeczytano 579 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Nieregularny Klimat Melancholijny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie