Dusze
Dwie dusze -
Takie jasne i błękitne.
Szybowały
Pomiędzy kłębiastymi
Chmurami
Zabawnie wyśpiewując
Uśmiechem do słońca.
Były takie lekkie
I niewinne,
Bezbronnością
Patrzyły na świat.
Złączone sercem,
Niezdolne do samotności,
Zawsze razem,
Do końca.
Jednakże nadeszła
Burza,
Rozdarła na dwa światy,
Do końca wieczności,
Nie do cofnięcia.
Pozbawiała życia dusz,
Dusz - których nie można zabić.
I tak powstały -
Ciemność i Jasność,
Dwie siostry
Uzależnione od siebie
Każdego dnia.
Lecz już nie spojrzą sobie
Prosto w oczy,
Nie pobiegną wspólnie
W stronę gwiazd,
Już nigdy nie zatańczą
Złączone w jedną całość.
Wczoraj, dziś czy jutro
Zatoczą błędno koło
Widząc czubki swoich głów
Chowających się za góry
Morza i bez.
Pozostaną takie małe
Otoczone mgłą wielkości.
Dwie dusze -
Samotne.
Komentarze (0)
Jeszcze nie skomentowano tego wiersza.