Dziadek poetą wielkim był

Dziadek poetą wielkim był,
gdy siadał do kolacji,
gestykulując ze wszystkich sił,
nakreślał swoje racje.

Co widział i co słyszał,
od świtu do wieczora,
jak chłop na żonę wrzeszczał,
że pieniądz mu podbiera.

I mówił też o chłopcu,
który szedł polną drogą,
w majowym będąc słońcu,
radośnie tupał nogą.

Chwyciwszy się za głowę,
wspominał też sąsiada,
gdy doi swoją krowę,
okrakiem na pniu siada.

Gdy jechał raz do miasta,
by kupić małe prosię,
widział jak kina gwiazda,
dłubała palcem w nosie.

I różnych opowieści,
można by tu posłuchać,
lecz trzeba cierpliwości,
by dziadka udobruchać.

autor

aramasamhary

Dodano: 2011-05-22 19:35:21

Ten wiersz przeczytano 685 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Wesoły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie