Egzystencja

Co wieczór to samo.
Mój otępiały umysł wybija rytm
Przemijającego bezlitośnie czasu.
Każda sekunda wżyna się we mnie
Lecz nie czuję już tego.
Będąc na granicy snu i jawy
Mogę przestać myśleć, rachować.

I tak mijają dni, tygodnie, miesiące –
Jednym zamknięciem powieki.
Każdego ranka, o wschodzie słońca,
Widzę watę łez na polach mijanych przelotnie.

I co dzień przeżywam nowe tragedie,
I co godzinę proszę, aby ktoś to zakończył,
I co minutę zastanawiam się, jaką to zrobi różnicę.

Znękana brakiem najważniejszych dla mnie serc
Uciekam w równoległy świat –
Najczęściej jak mogę.

autor

Kate Silver

Napisany: 2006-10-12 Dodano: 2006-10-12 21:41:23

Ten wiersz przeczytano 520 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Biały Klimat Zimny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie