Jesienność

Dzionek długo wstaje, nocka długo kończy.
O świcie, o zmierzchu przeplata i łączy.
Mackami przenika, strachy ze snu woła,
chichocze trwożliwie lub milczy wesoła.

Mara z jawą żyje i obmywa rosą,
pies przeciągle wyje, śmierć wciąż macha kosą.
Jesień w cembrowinę żółte liście strąca,
pod grubą pierzyną najwięcej gorąca.

Głośno płaczą drzewa ubrane w żółcienie.
Jest smutno, deszczowo, o wiośnie marzenie.
Płomyczek z kominka duchy ciepłem straszy
i cieniem powiększa kilka par kamaszy.

Dwie ludzkie papużki trwają przytulone,
milczące, półsenne, jakby przerażone
tym jesiennym tańcem szarości z ciemnością.
Dwie gwiazdki ogrzane wzajemną miłością.

autor

Barnaba

Napisany: 2013-09-26 Dodano: 2013-09-26 21:56:30

Ten wiersz przeczytano 1037 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Na dobranoc

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie