Ki diabeł...

uprzykrzał jej życie :(

Kpił sobie z jej urody i niskiego wzrostu,
szydził, że nie była zdolną gruszek rodzić;
zapomniał bies, że zgodnie z prawem natury,
nie mogła wydawać na świat cudzych owoców.
Zimą dokuczał wiatr wiejący z północy,
nie wiedzieć czemu, targał za włosy.
Letni żar z nieba tylko wzmagał pragnienie,
zbawienny deszcz je gasił, pojąc listki,
dawał chwilową ulgę podwiędłym korzeniom.
Wciąż narzekała, że w cieniu jej korony
nikt nie szukał miejsca na odpoczynek;
czasem pies ocierając się o podwinięte
listne gałązki, skrapiał je uryną...
Była zwyczajną rośliną nazywana rokitą,
choć nie podpisała cyrografu z diabłem.
W czym zawiniła, że była niepozorną,
mniej urodziwą, niż jej wybujałe siostry?
Czy nie zasłużyła na godność i szacunek?
Spędzając życie na uwięzi, marzyła o tym,
żeby poeci rozsławiali jej imię, echem
niesionym po lesie, w cichym miejscu,
gdzie na długie lata zapuściła korzenie...
Minął jakiś czas, ślad po niej zaginął.
Ech, życie! Czemu jesteś niesprawiedliwe?

autor

_wena_

Napisany: 2021-11-06 Dodano: 2021-11-06 09:45:33

Ten wiersz przeczytano 5266 razy

Oddanych głosów: 86

Rodzaj Monolog Klimat Refleksyjny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie