kochanie

Tak samo w sobie, ciekawi mnie kochanie
Ta prawa z lewym przekupione pożądaniem.
Jakieś trzydzieści gram słońca złocistego
Poświęceń nadmiar dla jednego i drugiego.

Ile uśmiechów trzeba żeby wystarczyło?
Jak bardzo szkliste oczy by nie poroniło?
Co o tym stanowi, co wszczyna kochanie?
Antyrama z fotką na odświeżonej ścianie?

Nie zdają sobie sprawy, przemawiając dłonie
Że u samych podstaw dążą, by opierać się o nie.
A receptory niesforne, myśl iskrzy podnieceniem
I nie ma siły, co grzecznym ugasi je siedzeniem.

Obraz spójny w rozkwicie, harmonii znak
Łopot skrzydeł dwóch, jeden piękny ptak.
Usta w słodycz lepkie, garść akacjowego miodu
Świat cały na wznak, a kochanie do przodu!

autor

kwl

Dodano: 2007-12-17 19:18:43

Ten wiersz przeczytano 529 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie