kometa 1 km
refleksja mnie naszła chciałem krócej ale jak zwykle, pociągało mnie ja też w odp Co z substytutem i akuratnością
Jakby gwara się bawisz jak lalą
A nie Ty nawet tworzysz z niej całe
obejście i dom
Jest tu dłoń herubinowa
Zmysł, zapał i wszystko inne co bywa niby
już skryte
Czy jesteśmy zbyt duzi ?
By np siąść na podłodze pobawić się i
Poprostu siedzieć
I choćby tak
Wpatrywać się beztrosko na choinkę
Na prezenty pod nią bez strachu
Że los przynosi nam kolejna rózgę
U mnie też tego brakuje
Pesymizm rozrastał się
Ale ostatnio biorę owijam ręce w stalową
kolczasta zbroje i sięgam dalej
Po każdą chwilę uśmiechu
Znowu zagadka bo i
Serce trzymam w dłoniach
I w ogóle przestałem się bać
Wybieram trafnie jakims kluczem co się
znalazł
Komu te bicie podać a przed kim schować
Dostrajam
Co dalej z wszystkim haha a nad nami w
okolo haha
Podobno kometa cygaro lata
Lecąca z innych układów galaktyki
Właśnie przeleciała przez ogon Plutona
Czy to nie dziwne ma kilometr długości jest
jak jamnik,autobus wąska i długa kosmiczna
karawana,
nazwana po indyjsku jakoś ....
Czy to nie znak jakiś że akurat koło świąt
opuszcza nasz układ słoneczny?
Drwi z nas, ludzi świat,
Z tych co mają poukładane wszystko
Zagadka dluga na kilometr
Haha !
Nie mieści się, w niejednej ulicy !
Za bardzo jesteśmy z wiekiem tacy oswojeni
jak baranki co nie Bodą
Wiewióra co nie skacze pomiędzy drzewami
Słoń co nie trąbi i nie pryska wodą
Jak kogut co nie pieje
A życie figlem jest, aambarasemn i
maszkietem przecież
Ryby skaczą nad wodę po co ?
Za mokro im?
Nie wolno brać na serio zbyt tego co widać
Ani porzucać marzeń
Nie samym chlebem człowiek żyje
Choć bez niego nie ma nic
Potrzeb nam szybszego pulsu
Potrzeba chwili zatrzymania
Potrzeba myśli i emocji
By nie skostnieć by zaiskrzyć
Niech się dzieje to wszystko
choćby w małej kropli uśmiechu do świata
Ten mały uśmiech niech będzie oceanem
Czy ma wybór kiedyś być inaczej jeśli tak
zdecydujesz?
Kluczem do Szcześcia myślę sobie że nie
jest los bezpośrednio
tylko pośrednio ale i bardziej na klatę
niż na twarz,
bardziej od serca niż umysłu, tak to bije
emojacami
empatia i akceptacja i najważniejsza
esencja ;) taki projekt zmiany odczuwania
świata
Przepraszam wszystkich jakby co za ton i
impertynencję
Pozdrawiam
Eliedi
Komentarze (6)
Tak, tęsknimy za dzieciństwem, ale i teraz
niejednokrotnie siedzę na podłodze bawiąc się z
wnuczką i dzieciństwo się wtedy przypomina i szczęście
być z taką kruszynką, a miłość, empatia oraz
akceptacja to jest podstawa życia, z podobaniem
pozdrawiam serdecznie.
W każdym dorosłym jest dziecko i tylko czeka, żeby
pozwolić mu się pobawić, wyjść na zewnątrz i cieszyć
życiem, które się właśnie dzieje.
Pozdrawiam serdecznie.
Jesteśmy oswojeni- coś w tym jest.
Coś co się zmienia- tak! Tu pełna zgoda.
Język w którym piszę, język mojej Ziemi- takiej Warmii
już nie ma.
Nie ma ludzi, wszystko jest inne.
Tożsamość- jestem autochtonką i miłość dlatego to
robię, choć zdaję sobie sprawę, że być może na próżno.
Nie wiem.
Dzięki.
Masz rozmach i entuzjazm.
Głos mój i szacun jest twój!!
Ja tak naprawdę z dziecka nigdy nie wyrosłam i chociaż
życie przygniata, zawsze znajdę czas na zabawę :)
Pozdrawiam :)
empatia i akceptacja to esencja życia.
Ja siadam na podłodze i bawię się z wnukami i wtedy
czuję się szczęśliwa jak dziecko.