Kręte koleje losu ( część pierwsza)

Trzymając w rękach kiść cudownie pachnącego bzu, przymknęła oczy wsłuchując się w śpiew ptaków. Wróciły wspomnienia.

Tamtego lata, gdy ujrzała go samotnie siedzącego na ławce była przekonana, że jest najbardziej atrakcyjnym mężczyzną, jakiego w życiu spotkała. Wysoki, miał wysportowaną sylwetkę i złotą opaleniznę. Zbyt długie ciemne włosy, niedbale odgarniał wysmukłymi dłońmi. Poczuła wtedy falę nieznanego, ale cudownego uczucia. On posłał jej przeciągłe, leniwe spojrzenie. Miała dziwne przeświadczenie, że to los postawił jego na jej drodze. Patrzył tylko i jakby brał w posiadanie, a ona poczuła lekki zawrót głowy. Jak nigdy dotąd żaden mężczyzna, przenikliwym spojrzeniem ciemnych oczu, zniewalającym, pełnym zmysłowych obietnic. Podłużne, zmrużone oczy rozszerzyły się kiedy napotkały jej wzrok. Póżniej były spotkania zmieniającymi się porami roku. Jego pierwszy pocałunek sprawił, że zakręciło jej się w głowie. Usta miał chłodne i niezmiernie delikatne, smakował i delektował się jej ustami niczym owocem. Często jego pełna uroku twarz pochylała się nad nią, a ona pragnęła go tak bardzo, że nic innego się nie liczyło. Czuła podniecającą wilgoć między udami, twardniejące sutki i fale gorąca, jakich jeszcze w życiu nie przeżyła. Kiedy w nią wchodził jęczała z rozkoszy. Cudowna ekstaza unosiła ją gdzieś ponad rzeczywistość, w chaos, w którym była tylko rozkosz. Innym razem miała wrażenie, że zapada się w otchłań. Stała się bardziej wrażliwa na dotyk, włosy stały się bardziej lśniące i jedwabiste koloru dojrzałej pszenicy tworzyły wokół twarzy splątaną aureolę, którą się zachwycał. Gdy ją dotykał, piersi stawały się napięte, a łono przepełnione pragnieniem. Często wpadali sobie w objęcia, mrucząc z rozkoszy, nigdy nie syci siebie. Latem czasami leżeli na łące, w miękkiej trawie pełnej kwiatów obok siebie, całując się od czau do czasu, rozmawiając o wszystkim i niczym. Innym razem długo siedzieli pod parasolem z winorośli, aż niebo nad ich głowami stopniowo blakło, zastępując turkus bladym różem. Smugi nielicznych chmur lśniły srebrem i złotem wysoko nad nimi. Otaczał ich niebiański zapach jaśminu, rosnącego przy altance i słodki zapach maciejki. W deszczowe dni, często razem patrzyli na ukołysany deszczem świat, a ona była przekonana, że mogłaby tak stać całą wieczność przy nim.
Tamte lata z nim przeżyła jak w szalonym, zmysłowym śnie …
Cdn.

Tessa50

autor

Tessa50

Napisany: 2016-07-05 Dodano: 2016-07-30 16:35:43

Ten wiersz przeczytano 1220 razy

Oddanych głosów: 40

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie