Luglio

Znów fala smutku rozbija się we mnie
Porcja goryczy drażni podniebienie
Pod czołem nagle zrobiło się ciemniej
Jak w żywą tarczę trafiają kamienie

Jęknęły skrzypce burknął akordeon
To mnie wyniosło na powierzchnię wody
Przepadł gdzieś bukiet uśmiech twój i welon
I bezpowrotnie do szczęścia powody

Sto lat minęło wiecznego czekania
Gdzieś pod gruzami w rękach opiekunek
Dosyć mam siebie tego opętania
Całemu światu wystawiam rachunek

Czek bez pokrycia za kolejną ratę
Ktoś tam odsetki doliczy w pamięci
Czuję się teraz świeżo ściętym kwiatem
Który zachwyci lecz po swojej śmierci.

Gregorek, 5.7.23

autor

return

Napisany: 2023-07-05 Dodano: 2023-07-06 09:48:02

Ten wiersz przeczytano 378 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie