Maki

Pozdrawiam serdecznie

Maki - gdy się ich nie zrywa, żeby szybko umierały w
wazonie - to w naturalnym środowisku zdążą zakwitnać
do wewnątrz. Dla poetów - piewców miłości i świadków
przemijania. I dla wszystkich, którzy dostrzegą w nich
kruche piękno.
Pozdrawiam serdecznie.

I ja się dołączam do moich przedmówców z wyrazami
uznania dla autorki wiersza.Ciepło pozdrawiam ;-)

Kwiaty jak ludzie - czasem kwitną. od wewnątrz, czy na
zewnątrz - nie ważne. Ważne, że ciągle coś je
wpiernicza: mszyce, przędziorki, grzyby, chrząszcze,
ślimaki. Tak jak ludzi.
Samego dobra Ewcia. :)

Bardzo lubię piękno maków, piękno Twojej poezji
również, Ewo,
wiersz świetnie napisany, z dużą dozą smutku ale i
piękna.
Pozdrawiam ciepło i życzę duuużo zdrowia, Poetko :)

Pięknym wspomnieniem wypełniam duszę
i już się martwić wcale nie muszę
bo gdy zamglone oczy zamykam
cały ból świata natychmiast znika

fascynująca pod powiekami
jawi się łąka razem z makami
które jak balsam cudnie działając
przynoszą ulgę i uwalniają...

Pozdrawiam ciepło Ewuś :)

Smutno-wesoły. To prawda.
Pozdrawiam :+

Piękny, finezyjny wiersz,
z ogromnym podobaniem,
pozdrawiam serdecznie:)

poezja jest trwalsza niż maki, ale też śmiertelna

podoba mi się wiersz

Witaj Ewo
A maki mają w swym wnętrzu maleńkie złote serduszka i
w nich także tkwi poezja, ale większość ludzi
dostrzega wyłącznie kolory. Ty widzisz więcej i jest
to widoczne w Twoim wierszu.
Przesyłam ukłony
Tadeusz.

Maki to piękne lecz nietrwale kwiaty. Wiatr delikatne
płatki w dal porywa i kończy się ich radosna chwila.
Smutny widok zostaje - namacalnie widzimy przemijanie.
Pozdrawiam serdecznie z podobaniem. Udanego weekendu:)

Piękny wiersz, bardzo na tak. Pozdrawiam Ewo :)

Kwiaty kwitną do wewnątrz albo inaczej - poezja
powstaje wewnątrz umysłu poety. Ciekawy wiersz Ewy.