Mam w głowie chaos

wczoraj na ulicy nagle zemdlałam
karetka na sygnale mnie zabrała
obudziłam się lekko poobijana
u mego łoża rodzina zebrana

mówią, że serce mi coś doskwiera
ale w szpitalu się wnet pozbieram
oni mnie swoją opieką otoczą
i zrobią to z największą ochotą

moja choroba ich przestraszyła
sama z obawą do domu wróciłam
wciąż jeszcze słaba leżę w pokoju
zza drzwi rozmowa nie daje mi spokoju

* * *

– Ona nie może tutaj sama mieszkać
jej słabe serce może bić przestać!
– Tu w kawalerce się nie pomieścimy!
– Ty ją weź, a potem się zamienimy!

* * *

O kim oni mówią się zastanawiałam
Chciałam wstać lecz się zachwiałam
A to moje dzieci tak rozprawiały
Jakby o starym meblu dyskutowały

Poczułam się jak zużyty stary łach
w ich oczach też dostrzegłam strach
z grymasem na ustach rzekłam radośnie
że już mogą iść, czuję się dość znośnie

Mam wspaniałe dzieci – tak myślałam
Nie mogłam się przyznać że coś słyszałam
postanowiłam sobie radę dać sama
choćbym się miała czołgać na kolanach

Ich rozmowa wszystko zmieniła, tylko jak mam z tym żyć?

autor

szybasia

Dodano: 2008-11-19 00:02:13

Ten wiersz przeczytano 1287 razy

Oddanych głosów: 48

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie