Mimo oporów

Nadzieja matką głupich. lecz każda matka kocha swoje dzieci...

Maleńkie dziecko w pokoju łzy roni,
Pełne zadrapań, włosy opadające, do skroni.
Od niepamiętnych czasów od prawdy się broni;
Lecz teraz jest za późno, nic go nie uchroni.
Słodki nie był smak, kiedy gorycz gniewu spadła:
Jaśniutka nadzieja z dnia na dzień bladła.
Szara prawda wśród ścian brzmiąca odrobinę światła skradła...
Zaprowadziła dziecka sny na życiowe mokradła.

I chociaż ból był mocny, chociaż nikłe szanse...
Mimo że,
W życiu zawsze czas nocny wygrywany przez dysonanse.
Ono żyło, trwało w swym boju,
Mimo oporów...

„Mamo nie bij, nie karć, nie krzycz.
Zniosę wszystko, aby świat był lepszy.
Proszę... Nie klnij, nie kradnij, nie porzucaj,
Będę przy Tobie, ile tchu w mych płucach.
Zrozum, przecież ja Cię kocham...
Co Ty widzisz w tych białych prochach..?
Proszę, oddam wszystko, co mam, za rzecz jedną...
Bądź przez chwilę tylko dla mnie, tylko ze mną.”

I chociaż ból był mocny, chociaż nikłe szanse...
Mimo że,
W życiu zawsze czas nocny wygrywany przez dysonanse.
Ono żyło, trwało w swym boju,
Mimo oporów...

autor

Mistick

Napisany: 2005-06-21 Dodano: 2005-06-23 00:32:42

Ten wiersz przeczytano 403 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie