młodzieńcze koszmary

Słyszę żę szóstą godzinę już zegary biją
Na żart czy na kpinę Ten zegarmistrz stary
Znów duszą moją w jasyrze kołysze Ożyją
Młodzieńcze koszmary i czuję przyczynę
Dziewczynę snieżnoustą zza sennej kotary
I ciężko dyszę z opuchniętą szyją

O piękna! Niech zginę Niech mą przystań minę
Niech mi kośći zgniją Niech honor zbiją
Lecz daj choć cień wiary że dogodzisz pysze
I przerwą tę ciszę w twych oczach pożary

Gdy opary opadną i moc stracą czary
Kotlinę widzę i ciemne moczry i matczyną glinę
Tu węże wokół ciebie wiją dopaminę

Tak w rozdarciu płynę przez świata cieśninę
Której strony ponoć kryją prawdy odrobinę

autor

mietekodbrudnychskarpetek

Napisany: 1993-12-01 Dodano: 2007-03-25 18:27:44

Ten wiersz przeczytano 816 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Jedzenie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie