O mojej Teklinie

Teklino moja - jedyna na świecie,
piękna równino - leżysz samotnie.
Tylko wiatr dmący tobą pomiecie,
w porywie gubiąc me myśli ulotne.

Wiele tam śladów zostało
z mojego dzieciństwa - z czasów,
gdy echo piosenek zmyślonych
zawisło nad wierzchołkami lasów.

A teraz dzwonią w duszy tęsknotą,
kiedy biegałam po trawie zroszonej,
po aksamitnym, zielonym dywanie
patrząc, jak zborza falują ukłonem.

Gdzieś na rozdrożach kapliczka biała,
ustronna, wśród fioletowych zarośli bzu.
Wiola i Ewa modliły się w maju,
sławiąc Maryję pieśnią u Jej stóp.

Po modlitewnym, oddanym czuwaniu
biegły ścieżką polną, śmiejąc się do siebie,
zmrok pola ogarniał, z dziecięcą beztroską
przystanęły chwilę, by spojrzeć na ciebie.

Snują się wspomnienia między ostre chwasty,
gdzie w ziemię spłynęły matki łzy milczeniem.
Ze smutnych oczu, wchłaniając się w glebę,
- A potem niebo objęła spojrzeniem.

Ten obraz co dzień powraca w te strony
i drażni duszę, zbożem faluje,
szeleści cichutko topoli listkami
i łka niemym płaczem, sercem pulsuje.

Lecz musisz mi przyznać,
wybacz, że to mówię,
wprawdzie, nie dałaś mi w życiu za wiele,
niemniej jednak cię lubię.

Teklina - obszar ziemi przynalezacej do wioski gdzie miedzy innymi znajdowaly sie nasze grunty Napisany 1990, Livingston

autor

Krysy

Napisany: 2006-02-16 Dodano: 2006-02-17 04:38:10

Ten wiersz przeczytano 400 razy

Oddanych głosów: 14

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie