Na łunie łańcucha - wilkom

Zastanawiające, ciekawy wiersz do rozważenia.
Sczególnie w świetle powiedzenia: homo homini lupus
est. Pozdrawiam

Mariat natura jak każda inna, łatwiej się żyje kiedy
się ja zaakceptuję. Nie należy do złych, więc nie ma
powodu by z nią walczyć. Myślę że należy do
neutralnych bardziej skłaniających się ku dobremu niż
złemu. Samotność jest podobna do tej typowo ludzkiej
jednak nie jest tak doszczętna. My mamy dla używki
Boga i szatana one zew i lunę. Obawiam się że wilki
wygrywają niestety poczucie u ludzi człowieczeństwa
pdt. nakarm głodnego...odziej...pomóż... etc UPADA.
Dobrze mieć wtedy za rogiem takiego wilka!

Trudno powiedzieć żeby tu nie było racji, choć prawdę
mówiąc być blisko z nimi, to raczej bay się bała i
sama być nimi też bym nie chciała.

Dziękuję serdecznie za ciepłe słowa. Z przyjemnością
czytam komentarze i cieszę się.

Ciekawa refleksja z życia wilków wpleciona w wątek
miłosny.
Miłego zakończenia tygodnia.

Ładnie, z przyjemnością przeczytałem
;)

Ciekawy wiersz.Miło było tu się ztrzymać.Pozdrawiam.

Bardzo ładna refleksja :) Pozdrawiam z podobaniem :)

...a konkretnie o który...

O wiersz chodzi o cóż może chodzić

Witaj serce w kryzysie.Dziękuję za wiele komentarzy
pod wierszami. W odpowiedzi na zapytanie mój mail
kamil3435336@gmail.com mam nadzieję ,że nie za późno
:p

Są różne klany:
krwi, ognia, prawdy...
jest ich dość sporo...
a każdy z nich przypieczętowany
niektórzy z pieczęcią się rodzą
Innych jeszcze naznacza życie- ten fragment jest
bardzo trafny.

Ciekawie o wilkach...o co chodzi u mnie ,bo mój adres
mailowy nie jest dla wszystkich :))Pozdr.

Ciekawe porównanie Pozdrawiam serdecznie