Na obrzeżu życia
Stary człowiek przysiadł
Na obrzeżu życia
Plecy jak bochen chleba
Oczy bielmem pokryte
Zapadł się w sobie
Jak jądro gwiazdy po wybuchu
Wykrzywione w bólu usta
Zdeformowane dłonie
Nabrzmiałe błękitne żyły
Na skroniach pulsujące
Głowa schowana w ramionach
Samotny zwiędnięty kwiat
Skurczone wiekiem ciało
Stopy poruszają się bezwiednie
W mimowolnym tańcu
Ręce drgają w powietrzu
Jakby w nich trzymał wieczne pióro
I spisywał swoje wspomnienia
Kiedyś odejdzie w zaświaty
Pójdzie dalej tą samotną drogą
Zabierze ze sobą tajemnicę
W proch przemieni się jego ciało
A przed laty świat podbijał
Świecił energią młodej gwiazdy
Zakwitał jak kwiat co roku
Z nadzieją bez bielma na oku
Teraz żyje przeszłością
Wahadło zegara zwolniło chód...
autor
Larisa
Dodano: 2022-05-29 02:40:22
Ten wiersz przeczytano 1798 razy
Oddanych głosów: 33
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (48)
@ Belamonte,
Pięknie dziękuję za przeczytanie i refleksyjny
komentarz.
Tak, starość człowieka jest trudna.
Pozdrawiam serdecznie
piszesz
Pisze Lariso bardzo refleksyjnie, lubię takie traktaty
wręcz. Ileż już takich ludzi pożegnało się w biegu a i
sami bez wielkich fanfar odejdziemy. Nawet wczoraj
wspominaliśmy z żoną sąsiadów, staruszki i
staruszkowie, czasem nawet nie tacy starzy. Starość,
zwiędły liść, odejście bez fanfar, wyczerpywanie się
paliwa i materiału
@ krzemanka,
Pięknie dziękuję za przeczytanie i refleksję na temat
starości.
Pozdrawiam serdecznie
@ zyka,
Pięknie dziękuję za przeczytanie i refleksję na temat
starości.
Tak, przemijanie jest lżejsze, jeśli mamy co
wspominać.
Wszystko ma swój koniec, życie też.
Pozdrawiam serdecznie
Teraz żyje przeszłością
Wahadło zegara zwolniło chód. Kiedyś się pięknie
zaczęło i powoli się kończy. Fajnie że ma co
wspomina.
@ irys,
Pięknie dziękuję za przeczytanie i refleksję na temat
starości.
Tak jest, starość człowieka jest smutna i często
samotna.
Pozdrawiam serdecznie
@ Mgiełka028, sisy89, Tessa50,
promienSlonca,
Pięknie dziękuję za przeczytanie i refleksje na temat
starości.
Przemijanie jest bardzo trudne, zwłaszcza pod koniec
życia.
Pełne bólu, często osamotnienia o chorobach już nie
wspomnę.
Pozdrawiam serdecznie
@ wolnyduch, Nel-ka, Marek Żak,
Pani L,
Pięknie dziękuję za przeczytanie i refleksje nad
starością.
Rzeczywiście, starość człowieka jest przejmującym
obrazem.
@ wolnyduch,
Dziękuję za tak miłe słowa, skierowane do mnie.
Pozdrawiam serdecznie
Smutna jest starość i często samotne. Każdego czeka.
Wiersz, który zatrzymuje. I skłania do przemyślenie.
Pozdrawiam :-)
@ Maciek.J, Rozalia3, harry,
Pięknie dziękuję za przeczytanie i ciepłe, refleksyjne
komentarze.
Pozdrawiam serdecznie
@ Halszka M,
Pięknie dziękuję za przeczytanie i ciepły, refleksyjny
komentarz.
Bardzo piękne słowa skierowane do mnie, za co bardzo
serdecznie dziękuję.
Człowiek będąc na obrzeżu życia, żyje najczęściej
tylko przeszłością.
Pozdrawiam serdecznie
@ anna,
Pięknie dziękuję za przeczytanie i ciekawą refleksję.
Smutna jest starość człowieka, czasami bardzo gorzka.
Pozdrawiam serdecznie
@Krystek,
Pięknie dziękuję za przeczytanie i ciekawy,
refleksyjny komentarz.
Tak, to prawda, trudny jest czas naszego przemijania.
Pozdrawiam serdecznie
@ Annna2, Mily, beano,
Pięknie dziękuję za przeczytanie i ciekawe,
refleksyjne komentarze.
Tak, to prawda, starość już boli, a w połączeniu z
samotnością jest jeszcze trudniejsza.
Pozdrawiam serdecznie