Nad rzeką

Za zakrętem ścieżki widać było rzekę obrośniętą olchami i wierzbami.
Woda iskrzyła się w cienkich
promykach słońca prześwitujących przez sklepienie drzew. Wierzba, zrośnięta z trawą nad rzeką węzłami swoich korzeni, tkwiła zamoczona w wodzie, wokół tworzyły się zmarszczki, wraz z powiewem
kapryśnego wiatru.

Dalej płynęła spokojnie, śpiewając swoje pieśni po omszałych kamieniach, pluskając cicho w przybrzeżnej trawie. W rzece, pływały szare i barwne kaczki, nad którymi kołował myszołów. Czasami, słychać było chlupot i plusk wody kaczek, muskających powierzchnię wody podczas lądowania
na środku rzeki.

W przejrzystej wodzie, śmigały rybki między plamami światła i cienia. Odbijały się też, rozmyte cienie nartników sunących ponad powierzchnią wody. Wysoko w górze kołował bocian, po czym z gracją wylądował na łące. Biegający niewielki psiak z falującymi uszami, podbiegł z zainteresowaniem
do boćka, który nie wiele myśląc dziobnął go w łepek.

Psina padła niczym rażona, a bociek jak gdyby nigdy nic majestatycznie się oddalił, co jakiś czas podfruwając, po czym jeszcze raz popatrzył w kierunku psa, uniósł się w powietrze i odleciał.
Zdezorientowany psiak, podniósł się i zdziwiony rozglądał się wokół, nie widząc przyczyny swojego upadku. Sadząc wielkie susy przez wysoką trawę, pognał gdzieś dalej, a jego jedwabiste uszy trzepotały niczym skrzydła.

A ją, ogarnął nagle żal nad samą sobą.
Dopadł z znienacka, jakby jakieś stworzenie
wyskoczyło z zarośli i wczepiło się pazurami w jej pierś, po czym znikło, a ona została, chwiejąc się na nogach z mętlikiem w głowie. Przed oczyma stanęła jej inna łąka, gdy słońce ogrzało już trawę, a oni oboje idąc, nagle się zatrzymali i runęli na nią, czując jej ciepło i miłe łaskotanie, gdy
tarzali się w soczystej zieleni…

Nieco później, zaspokojeni leżąc w wysokiej
trawie, słyszeli głosy ptaków i szelest małych zwierzątek w zaroślach.
Zatracała się w jego ramionach, już znanych i jakże kochanych, wracała chęć do życia. Jego pocałunki były mocą, która sprawiała, że usuwały się bariery rozpuszczając się, niczym cukier w wodzie.

Stawali się jednością, nie było pomiędzy nimi skrępowań, napięć, domysłów, oczekiwań czy udawania. Pragnęli się wzajemnie i to nie podlegało dyskusji. Odnajdywali jakby na powrót samych siebie, coś się na nowo budziło, coś nowego i świeżego.

Teraz delikatny wiatr, niczym skrzydła motyla muskał trawy na innej barwnej łące,
a wspomnienia płynęły wartkim nurtem…

Cdn.
Tessa50
Czasami
trzeba usiąść obok
i czyjąś dłoń zamknąć w swojej dłoni,
wtedy nawet łzy będą smakować
jak szczęście.
Wacław Baryła

https://www.youtube.com/watch?v=aGzG6p9-oe0

autor

Tessa50

Napisany: 2023-01-04 Dodano: 2023-11-04 20:19:11

Ten wiersz przeczytano 782 razy

Oddanych głosów: 66

Rodzaj Wolny Klimat Ciepły Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie