Nadzieja

Byłem zawsze pełen nadziei.
Myślałem, że świat w końcu się zmieni.
Teraz zaczynam ją powoli tracić.
Jej światełko zaczyna się we mnie gasić.

Rozejrzyjmy się wokół siebie.
Czy cokolwiek może być lepiej?
Czy możemy zmienić coś jeszcze?
Teraz już nie krzyczę – teraz wrzeszczę!

Dlaczego ten świat tak bardzo mnie złości?
Bo zatracone zostały wszelkie wartości.
„Nie ma już przyjaźni, bezinteresowności,
Pieniądz zniszczył wszystko –
Nie ma już miłości.”

Trzy wersy ostatnie
Nie są mojego autorstwa.
Ale przyznacie, że rzeczywistość opisuje zgrabnie –
Nie jest zła – jest gorsza.

Znajdź sobie prawdziwego przyjaciela.
Nie możesz? Bo takich już nie ma.
Wyjątki na szczęście się zdarzają.
Szkoda, że tak rzadko się powtarzają...

A gdyby na świecie coś się zmieniło?
Gdyby kogoś w końcu sumienie ruszyło?
Może wtedy wszyscy by zobaczyli,
Jak bardzo źle postąpili?

Sumienie – no właśnie.
To przez nie światełko nadziei we mnie gaśnie.
A właściwie przez jego brak.
To jest dla mnie zły znak.

Szkoda, że czyste sumienie
Najczęściej wynika ze złej pamięci.
Tutaj nic nie zmienię,
Bo ludzie są za bardzo zawzięci.

Może mam za mało lat,
Żeby w ten sposób opisywać świat.
Ale widzę, co się na nim dzieje
I jedyne, co pozostaje – to mieć nadzieję...

Byłem zawsze pełen nadziei.
Myślałem, że świat w końcu się zmieni.
Teraz zaczynam ją powoli tracić.
Jej światełko zaczyna się we mnie powoli gasić...

autor

Przemęczony życiem

Dodano: 2006-07-10 10:22:29

Ten wiersz przeczytano 407 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie