Niczym Fenix

Szary dzień, z nieba lecą łez krople
Deszcz, który ukazuje smutek świata
A wszystko pogrąża się w szarej mgle
Lecz jeden szczerozłoty promyk światła

Który pada na jakiś stos małych, szarych kamieni
Nie to popiół! Tylko czego?
Gdy podchodzę, zaczyna płonąć, kolorami tęczy się mieni
To miłość odżywa! Kiedyś wygoniona z serca mojego ...

Odżyła, niczym Fenix legendarny!
I choć wygoniłem ją, wróciła
By moje życie zmienić, mój żywot marny
Bym kochał, w miłości jest wielka siła

Chciałem się jej wyrzec niczym dziecka,
Lecz nie potrafię! kazałem jej odejść,
Tego też nie chciałem, miłość!
Oplotłaś serce moje niczym ośmiornicy macka!

Bez Ciebie miałem bezsenne noce
Pełne myśli – czy aby dobrze zrobiłem?
NIE! Wyrzekając się Ciebie zbłądziłem!
Żałuje tego, radości miały piekielne moce

Zrozumiałem – jesteś wszystkim dla mnie!
Bez Ciebie świat jest nic nie wart
Teraz już Ciebie nigdy z serca nie wygonie
A z Tobą każdy problem będzie niczym żart

autor

hanek

Napisany: 2007-05-06 Dodano: 2007-05-06 18:22:27

Ten wiersz przeczytano 567 razy

Oddanych głosów: 12

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie