NIEMY KRZYK

Me myśli sponiewierane przez czas,
gniją teraz w obumierającym, młodym ciele.
Pustka ogromna sięga po kresy wytrzymałości.
Dusza ulatuje gdzieś w przestrzenie,
gdzieś gdzie nie ma smutków, łez, bólu.
Dziś ja to nie ja.
Został sam umysł,
który prowadzi dialogi niezrozumiałe,
odbijające się jak echo
i pędzące przed siebie, w świat,
ale już nie ten sam.
Czy jest lekarstwo, czy istnieje antidotum?
Kto odpowie, kto wie?
Czy znajdzie się ktoś kto uratuje zranioną, konającą dumę?
A gdzie jest Bóg?
Nie ma Boga.
Jest tylko chory wytwór chorej wyobraźni.
Jest tylko to i nadzieja - matka głupich.

autor

DIAGRA

Dodano: 2006-07-12 10:44:05

Ten wiersz przeczytano 465 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Bez rymów Klimat Pesymistyczny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie