Niewdzięczni

Niewdzięczni za możliwość stawiania kroków
biegniemy...
nieświadomi mocy swoich wyroków
wszystko wpierając wszystkim.... że wiemy

tak ślepo wypijamy wciąż litry wody
znudzeni...
polewając się nadmiernie z byle ochłody
gdy suchość męczy gardło... my wciąż zdumieni

w pogoni zaspokajania zapominamy o powietrza potrzebie
przyzwyczajeni...
skazujemy wszystko na przymusowy żywot w tym chlewie
smakujemy każdy wdech... dopiero gdy jesteśmy duszeni

martwi tak spokojnie leżą w grobach
skreśleni...
żywi zamiast żyć leżą w swoich domach
póki żyją są nieśmiertelni... a i tak skończą w ziemi

tak ochoczo depczemy ciężko swoje zdrowie
samodzielnie...
w końcu nawiedza wizja jutra i siebie w ciasnym grobie
boleśnie zdychając widzimy za sobą... przebytą samotnie pustelnie

nie odwzajemniony jest nie jeden gest i pocałunek
wybredni....
następnie gorączkowo ich szukamy wołając na ratunek
bogacze w samotności czują się tak bardzo biedni

wdzięcznie jedynie się prezentujemy w towarzystwie
niewdzięczni...
za okazany nam szacunek mając brudne myśli wszystkie
dumni ze swoich wad... w swoim mniemaniu tak bajeczni

autor

misiek1412

Napisany: 2017-01-11 Dodano: 2017-01-11 10:02:11

Ten wiersz przeczytano 405 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Ironiczny Tematyka Obyczaje

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie