Okularki

Ania literki wszystkie zna
a z czytaniem problem ma,
choć się stara nie wychodzi,
bo tekst mgiełką jej zachodzi.

Kłopotliwe jest pisanie,
bo linijki pochowane,
zdania jakieś rozhuśtane
a kropeczki pozjadane.

I z tablicy też źle widzi,
nic nie mówi, bo się wstydzi.
Obserwuje Anię pani
i wezwała na dywanik.

„ Powiedz Aniu, moja miła,
okularki swe zgubiłaś? ”
„ nie chcę chodzić w okularach,
ja nie jestem jakaś stara…”

Łzami Ania się zalała
i o wszystkim powiedziała.
Pani Anię przygarnęła,
coś na uszko jej szepnęła.

Pierwszy dzwonek – niespodzianka,
wchodzi pani, za nią Anka,
uśmiechnięte w okularkach.
Dzieci cicho siadły w ławkach,

patrzą to na panią, to na Anię,
coś się tutaj zaraz stanie…
„ Czy ja jestem dzisiaj stara,
brzydka kobra w okularach? „

„ Nie, nie gdzie tam, proszę pani! „
„ Czy pomyślał ktoś o Ani? „
Nie każdy ma wzrok sokoli
a przezwisko bardzo boli.”

Dzieci bardzo zawstydzone,
ich buziaki są czerwone,
przeprosiły szczerze Anię,
za ich głupie zachowanie.

autor

kilcik

Napisany: 2010-01-03 Dodano: 2010-02-04 16:40:50

Ten wiersz przeczytano 2068 razy

Oddanych głosów: 20

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Dla dzieci

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie