ON

On się nie boi,
Dlaczego więc my?
Choć większy ból koi,
Nie kończy swej gry.
Wciąż walkę toczy,
I… i on się cieszy.
Jedynie nasze oczy
Ten widok tak peszy.
My dawno już byśmy
Przegrali, skończyli.
I nie żylibyśmy,
Po prostu nie żyli.
Ale on nas kocha,
A my jego.
I w nas przeżyje,
Ten symbol chorego.
Choć serce i ciało
Umarło na wieki,
Dusza jest zdrowa,
Przez miłości leki.
I jako gwiazda,
tak jasna na niebie,
Wskazuje nam drogę,
Do Boga i siebie.
Niech serduszko pamięta,
Jana Pawła II,
Piekło się nie rozpęta,
A i co z tego.
Umarł wspaniały i to się liczy.
Ale ten kto wierzy niechaj wie:
Że serce niczym pies na smyczy,
Wróci do nas, gdy tylko chce.
Tak serce papieża,
Jana Pawła II,
Myślami do nas zmierza
JUŻ NA ZAWSZE KOLEGO!!!!

autor

Ewa

Napisany: 2005-04-03 Dodano: 2005-04-03 10:01:15

Ten wiersz przeczytano 537 razy

Oddanych głosów: 20

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie