Otchłań

Jedni czują strach przed pająkami,
Inni boją się mroku ciemności.
Ludzie żyją z wieloma fobiami,
Ja lękam się tylko samotności...

Wokół tyle tlenu, a ja się duszę.
Wszystko jest puste, bez wartości.
Ze swym życiem zrobić coś muszę,
Lecz cóż poradzę kiedy brak miłości?

Żywy, a już w piekle się znajduję.
Na nic wszystkie słowa pocieszenia.
Nie da się opisać tego, co czuję:
Za dużo wstydu, strachu, cierpienia.

Szczęście me jest bliżej niż myślałem,
Jednak wciąż poza moim zasięgiem.
Nie osiągnę tego - zrozumiałem,
A to wciąż kusi swym pięknem...

Sytuacja bez wyjścia – jestem stracony.
Odurzam się bolesnymi marzeniami.
Nadziei kompletnie już pozbawiony
Marzę, by opuścić świat tylnymi drzwiami...

Czy warto odejść z tego świata,
Zrezygnować ostatecznie ze wszystkiego?
Przede mną przecież długie lata.
Może spotka mnie coś dobrego?
Niczym liść przez wiatr niesiony,
Błąkam się szczęścia szukając...
Niepotrzebny, pusty, strapiony
Wciąż krwawię cicho łkając...

autor

romantyk123

Napisany: 2014-11-11 Dodano: 2014-12-05 23:48:26

Ten wiersz przeczytano 575 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie