Pasterka A.D. 1942

Proza. Fragment Szczęśliwego w III Rzeszy.

W kościele katolickim z Leverkusen na pasterce nie było zbyt dużo ludzi.
W każdym razie, w Polsce przychodziło o wiele więcej. Marek zostawił Karen w domu z ojcem. Nie proponował jej pójścia, bo wiedział, że i tak nie ma na to ochoty, nigdy też nie praktykowała chodzenia na msze po wigilii. Był ciekawy kazania. Co ksiądz teraz może powiedzieć wierzącym Niemcom? - pytał sam siebie. Tak naprawdę, od przyjazdu do Niemiec, nigdy nie był w kościele na mszy. Poza tym, po cichu liczył, że Claudia jednak zjawi się i będą mogli spotkać się po raz pierwszy poza firmą. Stanął przy kolumnie z tyłu kościoła i obserwował wchodzących. Przy ołtarzu stała wielka choinka, taka sama, jakie pamiętał ze świąt spędzonych w domu.
Kościół był katolicki, ale tutaj, w Zagłębiu Ruhry, katolicy byli w mniejszości i wystrój przypominał bardziej skromne świątynie protestanckie, aniżeli pełne złoceń, rzeźb i obrazów, katolickie kościoły, które pamiętał jeszcze z Polski. Ludzie zbierali się na mszę. Wyglądali bardzo podobnie. Wszyscy, mężczyźni i kobiety, ubrani byli w ciemne, grube płaszcze. W pewnym momencie zauważył wchodzącą Claudię. Była sama. Patrzył, dokąd się skieruje. Obejrzała się i usiadła w ławce, w środkowej nawie.
Marek uśmiechnął się i usiadł przy niej, patrząc na ołtarz. W pewnej chwili wyczuł, że dziewczyna patrzy na niego i również spojrzał na nią. Znów się uśmiechnął.
- Cieszę się, że przyszłaś.
- Przychodzę na pasterkę co roku, zwłaszcza od rozpoczęcia wojny.
- A ja jestem po raz pierwszy.
- Dlaczego nie z żoną?
- Nie czuję z żoną więzi duchowej.
- A cielesną?
Marek po raz kolejny przyznał w duchu, że w ciętych dyskusjach Claudia wcale mu nie ustępuje. Był pełen uznania dla jej inteligentnej zadziorności.
- Czasami.
- Czasami czy często?
- Czasami.
W tym momencie ksiądz zaczął odprawiać mszę. Marek udawał, że uczestniczy duchowo w nabożeństwie, chociaż wcale nie był zainteresowany jego przebiegiem. Od czasu do czasu zerkał na Claudię.
Kazanie było o narodzinach Jezusa, wierze i nadziei, która jest tym, co podtrzymuje ludzi przy życiu. Śpiewano kolędy, których Marek i tak nie znał. Claudia śpiewała je ładnym, czystym głosem. Po mszy wyszli z kościoła.
- Mogę cię odprowadzić?
- Jak pan chce. Mieszkam niedaleko.
Spacerowali idąc przez ciche i zaciemnione miasto.
- Niech pan coś powie. Jeśli pan chce wzbudzić moje zainteresowanie, niech pan powie coś ciekawego...
- Twój chłopak nie przebił się do szóstej armii.
- Skąd pan to wie?
- Niemieckie radio transmitowało wigilię ze Stalingradu. Są cały czas otoczeni. Nie było odgłosów strzałów.
- Jest pan wnikliwym słuchaczem.
- Może się mylę. To mogą być tylko moje przypuszczenia.
- Nie mam od niego wiadomości od dwóch miesięcy.
- Kochasz go?
- Sama nie wiem, ale teraz, gdy on tam walczy...
- Rozumiem. Lubisz jasne sytuacje. Cenię to.
- Dziękuję. Już panu mówiłam, że jest pan atrakcyjnym mężczyzną.
Ja mam chłopaka na froncie, pan ma żonę, a jak chce pan mieć jeszcze kochankę, to nie powinien mieć pan z tym problemów.
- Nie chcę mieć kochanki. Chcę mieć ciebie, ale pewne rzeczy muszą dojrzeć, a pewne nigdy nie dojrzewają.
Claudia zatrzymała się przed bramą budynku.
- Tu mieszkam. Dziękuję za odprowadzenie. Było mi miło, że nie szłam sama.
- To ja dziękuję za sprowadzenie mnie na ziemię. Wesołych Świąt!
Podał dziewczynie rękę. Lekko uścisnął jej dłoń i przytrzymał chwilę. Miał wrażenie, że Claudia nie chciała, żeby ją od razu puścił. Stali przed budynkiem.
- Wesołych Świąt! - powtórzył.
- Ja panu też życzę.- odpowiedziała, po czym odwróciła się i weszła do domu.

Życzę wszystkim Pogodnych Świąt. Marek

autor

Marek Żak

Napisany: 2021-12-20 Dodano: 2021-12-20 22:33:41

Ten wiersz przeczytano 1884 razy

Oddanych głosów: 26

Rodzaj Bez rymów Klimat Refleksyjny Tematyka Na dobranoc Okazje Boże Narodzenie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie