POCAŁUNEK

Tak późno już, a Pani jeszcze bez
pocałunku?

Ależ nie, Pan się myli
Choć myślałam,że
Nie ma już dla mnie ratunku.
Ale...

Pocałował mnie wiatr zimowy,
który wieje z północy,
bym śpiąc u twego boku,
nie bała się już nocy.

Pocałował mnie także
Blask księżyca na firance,
Zapach kawy ze śmietanką
w pięknej różowej filiżance,

Pocałował mnie zapach świecy,
migoczącej jasnym płomieniem,
i rzucającej na ścianę
fantazyjne, wesołe cienie.

Zimny płatek śniegu,
który przysiadł na ciepłym policzku.
I woń wieczornej herbaty
W porcelanowym imbryczku.

A Pan?
A Pan też na pocałunek czeka?
To niech Pan nie marudzi,
Bo czas tak szybko ucieka,
I gdy się Pan obudzi,
To może już nie być nikogo,
Kto będzie szedł do Pana,
Tą wymarzoną drogą,
I nie będzie wtedy dla Pana
Już żadnego ratunku,
Bo życie tak szybko mija..

A jak można żyć bez pocałunku?!


Autor.vin.11.11.2012

autor

violuchna13

Napisany: 2013-01-11 Dodano: 2013-03-18 10:22:21

Ten wiersz przeczytano 1921 razy

Oddanych głosów: 18

Rodzaj Nieregularny Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie