Poemat o róży

www.eveninger.net

Co się dzieje? Nie wiem... Świat stanął na głowie.
Wczoraj jeszcze nicość, dzisiaj – jak w chorobie –
Płonę niczym pożar pośród czarnej nocy,
Czując w sobie życie i potencjał mocy.
Jakże to jest dziwne po tym, co przeżyłem...
Jak w letargu trwałem, prawie martwy byłem
I nie było światła, drogowskazu, wiary.
Nie wiem co zrobiłem i za co te kary.

Chyba się poddałem... Miałem dosyć tego –
Fałszu, beznadziei, bólu tak starego,
Że już nie pamiętam, kiedy się pojawił
I swym zimnym tchnieniem duszy mnie pozbawił.
Więc przyrzekłem sobie, że szukać nie będę,
Że już nie dbam o to, czy miłość zdobędę.
I w tej właśnie chwili coś się wydarzyło...
Coś, co mą przysięgę z hukiem zakłóciło.

Zobaczyłem różę... Jedną spośród setek,
Ale tak niezwykłą, że mój wzrok przykuła.
Jak rażony gromem stałem niczym posąg
I choć wyobraźnia plany swe już snuła,
Ja się zawahałem... Niby czemu nagle
Miałbym znaleźć szczęście, znów złapać wiatr w żagle?
Przecież doświadczenie już mnie nauczyło,
Że każde uczucie szybko się kończyło.

Jednak nie dbam o to. Dość mam już ucieczek!
Koniec czarnych myśli, bólu i wyrzeczeń!
Los raz jeszcze spojrzał na mnie dobrym okiem,
Nie pozwolę szczęściu, aby przeszło bokiem.
Odnalazłem różę. Korzeń zapuściła
W głębię mego serca i sny uwięziła,
Blaskiem swoich oczu w lot mnie pochłonęła
I w swych białych dłoniach duszę mą zamknęła.

Maj '04 Z tomika "Słowa z pozoru łatwe"

autor

Marcin Wieczorek (Eveninger)

Dodano: 2008-06-09 00:22:09

Ten wiersz przeczytano 1507 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie