Pomalowany węglem

Ulice, niewyraźne
za kurzem, osiadłym
na szybach
Dokładnie widzę
szarych posłańców
nie z tego świata

Promienie słońca
nie znają mojego cienia
W moim umyśle
brakuje światła
Tylko świece
Pordzewiały kandelabr

Z zakrytą twarzą
pomalowany węglem
Na grobie samotności
odnalazłem swoje imię
Starzeję się
popijam z kielicha niewiedzy

Przedziwne rośliny
wyrastają u moich stóp
choć stoję na twardym kamieniu
Powalony niemocą
tak bardzo się boję
otworzyć oczy
i spojrzeć w przyszłość...

autor

Adam Cray

Napisany: 2005-04-02 Dodano: 2005-04-02 02:54:09

Ten wiersz przeczytano 558 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie