Ponad tydzień później

4-ty odcinek (fragment) mojego dramatu "Nowy początek"

[Piąta popołudniu, w tym samym mieszkaniu Aurelii w Poznaniu. Rozlega się sygnał domofonu. Au¬relia ubrana w piękną, letnią sukienkę, z naszyjnikiem z potrójnym sznurem pereł, podekscytowana i szczęśliwa, podbiega do drzwi; przed lustrem poprawia włosy i sukienkę.]

AURELIA (podnosi słuchawkę)
- Tak, słucham? (nikt się nie odzywa).
- Wejdź, proszę, figlarzu. Już cię wpuszczam, Kondi.
[Naciska przycisk otwarcia drzwi, słychać sygnał otwarcia.]

AURELIA (do siebie)
- Jesteś nawet wcześniej, niż obiecywałeś godzinę temu. Tym razem tak punktualny, że aż nie zdążyłam się przygotować.
[Czeka. Słyszy kroki, za moment pukanie do drzwi, chce je otworzyć; ma drobne kłopoty, mógł jej się pomylić kierunek otwierania zamka.]

AURELIA
- Już, Konrad, już sekundeczkę. Już otwieram.
[Drzwi się wreszcie otwierają, wchodzi wysoki, postawny mężczyzna.]

ROMAN (od razu wpycha się do środka)
- Witaj, Aurelio! Poznajesz? To ja, twój mąż!

AURELIA (łapie się rekami za twarz)
- Roman! Co ty tu robisz?!

ROMAN (zatrzaskuje drzwi, przekręca zamek od środka; ma na dłoniach czarne, lateksowe rękawiczki; odwraca się do Aurelii, idzie do niej).
- Nie cieszysz się? Wypuścili mnie, piękna pani psycholożko!

AURELIA
- Wypuścili … cię? … Dzisiaj?

ROMAN (trzyma mocno Aurelię w ramionach, popycha ją)
- Wszystko jedno - dzisiaj czy wczoraj, czy tydzień temu. Jestem na wolności, więc cię odwiedzam. Nie cieszysz się?
[Patrzy na zastawiony stół; ściska mocno i namiętnie całuje Aurelię.]
- Pięknie potrafisz nakryć do stołu. Masz przyjęcie dla dwojga? Dla niego, ale już nie dla mnie? Skreśliłaś mnie!

AURELIA (przerażona)
- Czego chcesz? Wszystko ci oddałam, co twoje. Nawet więcej! Odejdź, proszę!

[Próbuje krzyczeć, Roman znów zamyka jej usta ręką.]

ROMAN (jadowicie, z wściekłością)
- Chcę ci najpierw jeszcze raz podziękować, że tak ładnie zeznawałaś w sądzie. Po tych ośmiu latach świetnie pamiętam.

AURELIA
- Wszystko mówiłam zgodnie z prawdą i tylko prawdą. Co się dało … starałam się jakoś ukryć. Ze względu … na dzieci.

ROMAN
- Tak, świetnie się spisałaś. Dzięki temu dostałem 12 lat, a ty mogłaś się rozwieść. Mogłaś się puszczać, gdy ja tam gniłem.

[Bierze ze stołu niedużą wizytówkę.]
- Ostatnio z Konradem. Tym imieniem przywitałaś mnie dzisiaj serdecznie. A na stole leży sobie ta ładna karteczka. Jego wizytówka, prawda? Wilkowski - zgadza się?

AURELIA (krzyczy przerażona)
- Tak. Puść mnie, proszę! Puść, nie rób mi krzywdy! Tyle lat się kochaliśmy, Roman. Miałeś mnie przez tyle nocy! Dawałam ci wszystko, co chciałeś! Zostaw mnie teraz w spokoju!

ROMAN (trzyma mocno Aurelię, zatyka ręką jej usta)
- Od dawna się z nim łajdaczysz? Rok, dwa? Nie wstyd ci, ty szmato? Ani razu mnie nie odwiedziłaś, na żaden list ani telefon nie odpowiedziałaś. Tak mnie kochałaś? Tyle nocy?

AURELIA
- Puść mnie, proszę! On zaraz tu będzie, to sobie pogadacie!

ROMAN
- O, tak! Bardzo chętnie! Ale najpierw z tobą pogadam! Najpierw powiedz, czy w łóżku z nim też tak wyjesz, wrzeszczysz, gryziesz i drapiesz? Czego tak długo cię uczyłem?

AURELIA
- O, Boże! Zlituj się, Roman! Puść mnie, proszę!

ROMAN
(znów ją, ściska, całuje długo, aż oboje tracą dech)
- Ależ całujesz! Osiem lat tego nie miałem! Dzisiaj wreszcie znów mam! Będziesz dziś moja! O tak, jeszcze dziś moja! A potem już niczyja!

AURELIA (klęka przed nim)
- Roman, puść mnie, proszę! Nie rób mi krzywdy! Masz swoją Aldonę, masz Różę! Puść mnie, błagam! Roman!

ROMAN (podnosi ją, ściska, bije po twarzy, całuje)
- Ale z tobą mam inne porachunki, nie takie jak z tamtymi. Ty jesteś inna, najlepsza. Tamte przy tobie to cieniaski. Ciebie dziś mam, bo mamy dziś święto! Naszą rocznicę! Pamiętasz?

AURELIA (płacze)
- Pamiętam! Boże! Roman, puść mnie! Nie rób mi krzywdy!

ROMAN
- Jeszcze tylko ten ostatni raz, tylko dzisiaj! Ostatni raz będziesz moja, potem będziesz wolna!

AURELIA (błaga)
- Nie! Puść mnie! Nie rób mi krzywdy! Kochałam cię, Roman!

ROMAN (zaciska rękę na jej ustach i nosie, ucisza ją)
- Dziś potrzebuję ciebie! Tylko ciebie!

AURELIA (wyrwała się, krzyczy)
- Puść mnie! Weź wszystko, co chcesz, ale nie rób mi krzywdy! Pieniądze są w sejfie, złoto w szufladzie pod telewizorem. Nie rób mi nic złego! Puść mnie! Nie zabijaj!

ROMAN (szarpie Aurelię, krzyczy)
- Tylko ten raz i nic więcej. Nikt ciebie nie będzie miał! Nikt więcej! Nikt więcej!

AURELIA (krzyczy, szlocha)
- Nie rób mi krzywdy! Roman, przestań! Nie! Roman!

[Opór kobiety z czasem słabnie. Powoli wygaszane są światła na scenie.]

autor

Janusz Krzysztof

Napisany: 2021-11-20 Dodano: 2021-11-20 15:45:08

Ten wiersz przeczytano 1144 razy

Oddanych głosów: 11

Rodzaj Bez rymów Klimat Dramatyczny Tematyka O brzydocie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie