Poranek

Poranek. /sonet/

Poranek już świtał, budziły się zorze,
nad cichym jeziorem samotna kaczka mknie.
Woń wiosenna ziemi zapachy niebu śle.
Opasły kormoran unieść się nie może.

Nagle strzelił promień jak strzała Amora,
przeciął wody, knieje, stary las, zagaje.
Obwieszczając ziemi, że słoneczko wstaje.
Silniejszy mocniejszy, jak odchodził wczoraj.

Promienie petardy strzeliły w przestworza,
lecz nie było huku, stworzenie ucichło.
Purpurowa kula toczy się po zorzach,

trudno objąć okiem, lub ogarnąć zmysłem.
Z pól, lasów i jezior wciąż słychać odgłosy,
pozdrawiając Pana, płyną pod niebiosy.

autor

bronislawa.piasecka

Napisany: 2022-06-21 Dodano: 2022-06-21 09:15:34

Ten wiersz przeczytano 1581 razy

Oddanych głosów: 31

Rodzaj Rymowany Klimat Radosny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie